آدمک ابرا سیاهن
آدما چه بی پناهن
همشون مثل مسافر
توی نیمه های راهن
لبا بسته،چشا گریون
همه جا رنگ زمستون
تا دلت بخواد پرنده
همه زخمی،همه بی جون
شبامون یه تخته سنگه
آسمون کبودی رنگه
میدونی حوصله ای نیس